Stichting Intermobiel

Marianne

 

Foto: Marianne

Afleiding is het toverwoord

In dit portret komt Marianne Verschoof aan het woord. Ze is een een positief voorbeeld. Daarnaast is ze ook als vrijwilligster een grote aanwinst voor Stichting Intermobiel.

Vrijwilliger in Beeld van Stichting Intermobiel

Naam: Marianne Verschoof
Woonplaats: Medemblik
Geboren: 02-10-1972 te Amstelveen
Opleidingen: LBO, MBO, diverse certificaten grafisch media instituut, certificaten van HBO opleiding software engineer
Burgelijke staat: Getrouwd

“Sinds zes maanden ben ik actief voor Stichting Intermobiel. Ik vind het geweldig! Ik schrijf wat artikelen, doe research op Internet. Straks komt de klus van foto’s bewerken erbij. Dat vind ik echt heel leuk. Het contact dat ik met mijn collega’s heb, gaat via de e-mail. Er werken leuke mensen bij Intermobiel. Het is fijn dat er zoveel begrip is voor elkaar, doordat we allemaal wat hebben

Harde krak
Zo heb ik rugproblemen, die begonnen zijn door een zak zand op te tillen. Er klonk toen een heel harde krak. Meteen pijn in m’n rug. Ik wist gelijk dat het goed fout zat. Later kreeg ik ook erg veel last van m’n been. Ik kreeg diverse hernia’s tussen de wervels L5-S1. Er is slijtage bijgekomen, waardoor de botten van mijn rug op elkaar kwamen te staan. De tussenwervelschijf is verdwenen. Daarvoor in de plaats is nu een kunsttussenwervelschijf geplaatst. Inmiddels is er veel hard littekenweefsel gaan woekeren dat weer op mijn zenuwen drukt; letterlijk en figuurlijk, want deze handicap beheerst mijn leven heel erg.

Zo kan ik niet langer dan tien minuten zitten en slechts heel korte stukjes lopen. Ik ga dus bijna nergens meer heen en moet er altijd rekening mee houden. Doe ik dat niet, dan zijn de gevolgen pijnlijk en uiteindelijk kan ik alleen nog kruipen, krijg ik er hevige spasmeaanvallen bij, en ga ik stotteren. Dat betekent dat ik me moet neerleggen bij de gegeven situatie.

Hobby’s
Nu heb ik wel de kans om een heel andere kant van mezelf te ontwikkelen. Als ik geen rugklachten had gekregen, was ik altijd in de bloemen blijven werken. Wat heel erg leuk was, daar niet van: mijn creativiteit en energie kon ik erin kwijt. Ik verkocht mijn gemaakte werk. Ik heb ook meegedaan aan tentoonstellingen en bloemencorso’s.

Mijn creatieve bezigheden zijn gebleven, maar nu houd ik me -naast het computeren- ook bezig met keyboard spelen, lezen, tekenen en schilderen. Aan deze hobby’s zou ik meer tijd besteden als er geen computers en internet zouden bestaan. Mijn leven zou er dan heel anders uitzien, maar ik zou prima zonder kunnen. Ik vind altijd wel wat om te doen. Afleiding is het toverwoord. Desalniettemin ben ik wel blij met de computer en al zijn mogelijkheden! Per slot van rekening ben ik er het grootste deel van de tijd zoet mee.

Als ik niet lig, dan kan ik me buitenshuis verplaatsen met behulp van krukken, een rolstoel en een scootmobiel. Daardoor kan ik mijn lieve hond Kibu uitlaten, mensen ontmoeten en op visite gaan. Kibu is zo op mij gericht dat hij aanvoelt wanneer er iets niet goed is bij mij. Als er een spasmeaanval komt, gaat hij rondjes om me heen lopen. Ik ben een keer flauwgevallen en toen heeft hij m’n gezicht met water gelikt totdat ik weer bijkwam. Ik heb ook nog twee lieve katten en sinds kort twee hard piepende cavia’s. Ik houd van dieren en het liefst zou ik op een boerderij wonen met allemaal kippen, geiten en dergelijke. In een asiel zou ik dan vrijwilligerswerk willen doen. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die hun dieren weg kunnen doen. Kinderen doe je toch ook niet weg?

Of ik zelf kinderen zou willen? Vroeger dacht ik van niet, maar nu de biologische klok tikt, heb ik dit wel bespreekbaar gemaakt met de arts. Die stond niet bepaald te juichen bij het idee. Praktisch zijn er nogal wat bezwaren: mijn zwakke rug in de eerste plaats. Verder een man die internationaal touringcarchauffeur is en dus niet zo makkelijk kan bijspringen. Het is de vraag of ik een zwangerschap goed door zou komen. Heel waarschijnlijk zit dit er niet in.

Positief blijven
Ik ben sceptisch over genezing van mijn aandoening. In 2002 heb ik in Heliomare gelegen om er te revalideren. Er is toen ook onderzoek verricht bij mij. Het heeft niet geholpen. Ik kreeg veel spasmeaanvallen en meer pijn. Wat ik er wel heb geleerd, is mijn activiteiten te verdelen en veel te rusten tussendoor. Het hoeft niet in één keer als iets ook in tien keer gedaan kan worden. Vind ik nog wel heel moeilijk hoor!

Gelukkig kost het me niet zo’n moeite om positief te blijven. Ik maak altijd grapjes over mijn situatie. Zo maak je het voor de omgeving een stuk makkelijker om met je om te gaan en uiteindelijk help je jezelf daar weer mee.

Mijn man steunt me onvoorwaardelijk. We hebben het goed samen. Eigenlijk zijn we de dingen juist meer gaan waarderen door mijn handicap. Het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend.

Geschreven door Noortje van Kamer m.m.v.Annelies Huisman