de behoefte aan aanraken het gemis kan een gevoel van eenzaamheid veroorzaken
Intimiteit met een handicap
Huidhonger: de behoefte aan aanraken
het gemis kan een gevoel van eenzaamheid veroorzaken
Onze huid is het grootste en, na onze hersenen, toch wel het belangrijkste orgaan dat we hebben. Wanneer je wordt geaaid en gestreeld zet dat processen in werking die niet alleen voor welbehagen zorgen, maar ook voor een betere gezondheid. Het is van levensbelang. Veel mensen lijden gebrek aan aanrakingen en ondervinden hier hinder van. De hunkering naar aanraking noemen we 'huidhonger'.
Huidcontact is dan ook de meest intiemste communicatievorm tussen twee mensen. Huidcontact geeft ook subtiele gevoelens van tederheid en verbondenheid. Lichaamscontact zegt vaak meer dan woorden. Daarom is het soms meer zeggend om elkaar aan te raken dan je met woorden te uiten. Je geliefde kan door je omhelzing precies aanvoelen wat je stemming is.
Ieder mens, klein of groot, heeft behoefte aan huidcontact. Dat begint al bij een baby die vaak vastgehouden moet worden door het contact van huid op huid om de situatie na te bootsten van in de baarmoeder zijn.
Ik heb door CRPS al bijna 30 jaar aanraakpijn. Het is moeilijk uit te leggen maar vooral het aanraken van de huid op mijn armen en benen is erg pijnlijk. Mijn voeten en handen zijn het pijnlijkst, beide ook in een dwangstand. Ook andere medische redenen zoals andere ziektebeelden kunnen voor aanraakpijn zorgen of bij wonden of een amputatie.
Als je ziek bent kun je nog meer behoefte aan steun hebben in de vorm van huidcontact. Het kan zorgen voor troost maar ook het besef dat je er bent door het contact en dat er een connectie is. Ik heb er helaas geen kant en klare oplossing om de aanraakpijn op te lossen en te vervangen voor iets anders wat evenredig is. aanraken is ook anders met een partner dan iemand die even binnenkomt en een hand wil geven. Met mijn partner kan ik zoeken naar andere plekken waar wel contact mogelijk is. Ook het uitspreken van ‘Ik had graag een arm om me heen gehad.’ kan me soms helpen.
Je weet vaak pas wat je mist als het er niet meer is, dat gaat zeker ook voor mij op. Het aanraken was altijd normaal en vanzelfsprekend en ineens was het niet meer mogelijk. Dit heeft zeker invloed op mijn relatie met mijn geliefde, naasten en onbekenden. Ook voor hen is lastig dat ze me niet kunnen aanraken zoals een hand geven of een knuffel. Daardoor is er soms moeilijker een verbinding te maken. Tegen een onbekende zeg ik niet meteen ‘Je kunt me wel een kus geven.’ Een alternatief voor een hand geven heb ik nog niet gevonden buiten duidelijk oogcontact maken.
Ik mis vooral het niet even tegen mijn partner aanliggen of een knuffel ontvangen als het fysiek tegen zit. Zo blijft het verdriet meer bij mezelf hangen. Als ik een knuffel zou ontvangen kan het verdriet zich meer uiten en kan de spanning weg vloeien. Ik kan een neefje of nichtje ook niet even knuffelen of kietelen of welke normale aanraking dan ook doen. Het niet kunnen aanraken en aangeraakt worden heeft op verschillende gebieden invloed.
In corona tijd waren er ook veel mensen die huidhonger hadden, omdat het normale aanraken bij een begroeting er ineens niet meer was vanwege de kans op besmetting en het vermijden van contact. Veel mensen zaten in hun huis gevangen. Ondanks dat het wel ruim twee jaar geduurd heeft en invloed heeft, is het toch nog anders als je het al bijna 30 jaar niet meer hebt kunnen ervaren. Het geeft een gevoel van afgesloten in een cocon leven maar alleen vindt het proces tot transformatie niet plaats van rups naar een vlinder die kan wegvliegen de vrijheid tegemoet. Was het maar zo……………..
Veroni Steentjes
Bron: https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/lifestyle/111649-huidhonger-de-behoefte-aan-aanraking.html