Zomervakantie (Elsa en Shifra)

Zomervakantie
De zomervakantie is weer ten einde en ik ben blij dat we weer in ons gewone ritme zitten. Begrijp me niet verkeerd hoor… het is heerlijk om de kleine meid om me heen te hebben. Het is fijn om vakantie te hebben, maar voor mij is het ook een tropenrooster. Mijn man heeft 2 weken vakantie, maar de eerste 4 weken was ik overdag alleen met de kleine meid. Omdat je als moeder graag je kind wilt vermaken en met haar bezig wilt zijn, doe je dus automatisch meer en rust je minder. Met als gevolg veel meer pijn.

Na de eerste week ging het niet meer. Ik moest weer meer rustmomenten inbouwen, anders zou ik het niet trekken. Maar hoe doe je dat… zonder je schuldig te voelen, maar daarover straks meer. Dus ben ik gaan rondbellen naar klasgenootjes van haar en heb Shifra veel laten spelen bij anderen. Als ik een goede dag had, mochten er kinderen hier komen spelen. Maar ik heb haar veel bij klasgenootjes laten spelen, zodat ik kon rusten. Gelukkig vond Shifra het de eerste twee weken leuk, daarna merkte ik dat het haar teveel werd en heb ik haar weer meer thuis laten spelen. En zo probeer je de dagen op te vangen en ondanks je beperkingen, pijn en vermoeidheid om er samen uit te komen. Ook al regel ik de dingen voor mijn bestwil en die van Shifra.

Ik voel me erg schuldig; ik heb een gevoel dat ik haar dan uit besteed (…), maar ik kan niet anders. Ik weet niet of dat schuldgevoel ooit weg gaat. Je wilt zo graag het beste en dat het liefst op een normale manier, maar ja, wat is normaal? Ach, achteraf heb ik het toch weer gered en heeft Shifra, ondanks alles, een fijne vakantie gehad. Maar met dit soort dingen zou ik zo graag even niet ziek zijn en van alles doen met mijn meissie… Gelukkig weet ze niet beter en is het voor haar normaal, maar waarom voel ik me dan soms zo abnormaal?
Elsa Groenheide