Intern pijn revalideren in het revalidatiecentrum Groot Klimmendaal
|
‘Na de botox injecties stond mijn voet minder scheef. Ik kon na twee weken weer mijn gewone schoenen aandoen. Ik had daarvoor negen maanden lang op Crocks gelopen.’ Intern pijn revalideren in Groot Klimmendaal in Arnhem Even voorstellen Ik heb op 5 mei 2008 een rugoperatie gehad en heb daarbij een zenuwbeschadiging opgelopen. Dit uit zich in een pijnlijk gevoel in mijn onderbeen en voet en ik heb daardoor zenuwpijn. Ik heb het gevoel dat ik op watten loop. Ik wil mijn ervaring graag delen van tien weken intern verblijven op het revalidatiecentrum Groot Klimmendaal in Arnhem. |
 |
Pijn revalideren
Groot Klimmendaal heeft voor volwassenen een afdeling voor mensen met chronische pijn. Het wordt pijnrevalidatie genoemd. Groot Klimmendaal beschikt over specialistische kennis en faciliteiten om mensen met chronische pijnklachten of lichamelijk disfunctioneren als gevolg daarvan te behandelen. De revalidatiebehandeling kan zowel klinisch als poliklinisch plaatsvinden. Daarbij brengt elke behandelaar zijn specifieke kennis en ervaring in, zodat de diverse aspecten van het leven met pijnklachten aan de orde komen.
Achtergrond
Ik ben door de revalidatieafdeling van het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem verwezen naar Groot Klimmendaal. Ik was vanaf september 2008 al twee keer in de week op deze afdeling in dagbehandeling. Deze therapeuten vonden het beter dat ik intern kwam, omdat het voor mij te vermoeiend was om twee keer per week te komen. Ik werd door de taxi gehaald en gebracht en dat werd vergoed door mijn zorgverzekeraar Agis. Ik heb een gesprek gehad met een revalidatiearts van de pijn afdeling in het revalidatiecentrum Groot Klimmendaal. Hij heeft het met zijn team besproken. Hij gaf later aan mij aan dat het beter was dat ik intern zou komen. Doel van de interne revalidatie was dat ik er lichamelijk beter uit zou komen.
Opname
Op 8 december 2008 word ik om half elf verwacht op de pijnafdeling in het revalidatiecentrum. Daar word ik door Marloes, de verpleegkundige, opgevangen om mee te gaan naar mijn kamer, waar ik de komende periode zal moeten verblijven. Echt gezellig is het er niet. Ik begin meteen te huilen als ik de kamer zie, maar ja ik kom niet voor de gezelligheid. Marloes vertelt Pierre, mijn man, en mij wat de regels zijn en wat mij te doen staat voor de komende tijd. Als zij de kamer heeft verlaten, ga ik samen met Pierre de spulletjes op zijn plek zetten. Een uurtje later gaat hij weer naar zijn werk terug en moet ik heel erg hard huilen. Ik wil niet blijven en wil met hem mee naar huis. Pierre zegt dat ik weet waarvoor ik dit doe. Ik wil namelijk lichamelijk vooruit en wil ook weer op gewone schoenen kunnen lopen in plaats van op Crocks.
De groep
Later die dag ga ik naar de gezamenlijke huiskamer en maak ik kennis met de andere zeven personen, onze groep bestaat dus uit vier dames en vier heren. Tijdens de klinische opname ‘wonen’ de patiënten samen op de afdeling, die bestaat uit zeven slaapkamers (voor acht patiënten) en een groepsruimte. Er wordt op de afdeling een normale dagelijkse gang van zaken nagestreefd. Het is met elkaar leven, van elkaar leren en ervaren en met elkaar activiteiten doen, zoals samen ontbijten, samen koken, samen sporten, activiteiten doen die aansluiten bij normale dagelijkse zaken. De activiteiten op de groep worden begeleid door een sociotherapeut en een verpleegkundige. De sociotherapeut heeft specifieke kennis van hoe mensen met elkaar omgaan in een groep.
Ik krijg na de lunch te horen hoe de komende week er voor mij uit ziet. Ik heb het gevoel dat ik beter naar huis kan gaan, er staat namelijk bijna niets op het programma. Er wordt gezegd dat het de volgende week anders wordt, maar ik geloof er nog niets van. Ik ben een persoon van “eerst zien en dan geloven”. Ik ga op bed liggen. Ik heb veel pijn aan mijn rug en voet. Dat laatste is het ergste op dit moment. Als ik later van mijn kamer kom, is iedereen buiten om te roken. Tja, ik rook niet, dus zal ik alleen achter blijven wanneer zij aan hun nicotinebehoefte toegeven. Helaas ga ik na een aantal weken ook weer roken, omdat ik het thuisfront heel erg mis. Het is geen excuus en ik weet het: het is heel erg slecht. Inderdaad zie ik dat mijn lijst voor de komende week voller is dan deze week. Ik krijg fysiotherapie, zwemmen, ergotherapie, ontspanning (met de hele groep), muziek (dat wil ik zelf graag), gesprekken met maatschappelijk werk en de psycholoog en één keer in de zoveel tijd moet ik samen met een ander groepslid voor de groep koken.
Behandelteam
Ik vind de behandelaars zijn erg aardig en meegaand met mij en de andere mensen. Ik zal beknopt beschrijven wat de verschillende behandelaars zoal met me doen:
- Fysiotherapie: aanraking om zo de bloedsomloop weer op gang te krijgen in mijn voet en onderbeen. Verder lopen, fietsen, zwemmen en massages voor mijn kuit.
- Ergotherapie: op een ronde plank met een soort doolhof erop proberen een knikker naar het middelpunt te krijgen. Verder sjoelen en voorbereidingen treffen voor het koken.
- Ontspanning: We liggen met de groep op tafels met matrassen met een lekker warme fleece deken over ons heen. We sluiten onze ogen en beginnen in trance te komen. Dit als voorbereiding om ons lichaam te leren te ontspannen.
- Muziek: Ik speel op de Afrikaanse trommel. Je mag trouwens zelf bepalen op welk instrument je wilt spelen.
- Maatschappelijk werk: Ik voer gesprekken met ze bijvoorbeeld over de thuissituatie en over het aanvragen van hulp bij diverse instanties.
- Psycholoog:
Ik heb daar vooral geleerd om voor mijzelf op te komen en om nee te durven zeggen. Ook heb ik leren omgaan met mijn emoties.
‘s Avonds gingen we met de groep zwemmen, sporten en spelletjes doen. Dat was heel erg gezellig.
De behandelaars vormen samen het behandelteam dat onder leiding staat van de revalidatiearts en arts-assistent. Het behandelteam overlegt regelmatig over de voortgang van elke patiënt. Elke behandelaar brengt zijn specifieke kennis en ervaring tijdens de revalidatieperiode in, zodat de diverse aspecten van het leven met pijnklachten aan de orde komen. Alle therapieën en gezamenlijke activiteiten staan in een dag- en weekschema dat elke week wordt bijgesteld.
Kreeg je bezoek door de week?
‘Nee, het bezoekuur was op woensdagavond. Ik had bijzonder verlof op die dag. Het bijzonder verlof had ik,omdat mijn jongste zoon ziek is. Hij heeft geen afweerstoffen, zijn ziekte heet Hypogammaglobulinemie. Mijn man moest gewoon werken, maar kreeg van zijn werkgever zorgverlof en kon daarom gewoon thuis zijn als de kinderen van school kwamen of als zij vakantie hadden.’
Botox injecties
Toen ik er acht weken was, kreeg ik twee botox injecties in mijn been, waarvan één in de kuit en de andere in het scheenbeen. Het was heel pijnlijk, maar het heeft wel even resultaat gehad. De injecties zijn door de revalidatiearts gezet. Het doel was de spieren uit te schakelen. Het effect van de injecties waren dat mijn voet na twee dagen wat minder scheef stond en dat ik na twee weken weer mijn gewone schoenen aankon. Ik had daarvoor negen maanden lang op Crocks gelopen. De pijn was duidelijk wel wat minder, maar dat was helaas voor korte duur. Ik vond het wel balen dat ik de injecties pas na acht weken kreeg in verband met revalideren.
|
Effect van de revalidatie Tja, en dan is het opeens 13 februari 2009, de dag dat ik eindelijk weer naar huis kan. De taxi kwam mij ’s middags ophalen. Daarna afscheid nemen van de groep en dan naar Giesbeek, waar mijn mannen stonden te wachten op mij. |
 |
Heb je nog tips voor lotgenoten die de revalidatie ingaan en een thuis achterlaten?
Praat er met je huisgenoten, vrienden, buren en familie over. Al die personen, die ik net omschreef, boden aan om te helpen bijvoorbeeld om de was te strijken, boodschappen te doen of om te helpen met de verzorging van de kinderen.
Gebruikte bronnen:
In dit artikel is gebruik gemaakt van de informatie van de website van Groot Klimmendaal. Heb je interesse en wil je meer informatie, dan kan je via deze link het infoblad pijn over het pijn revalideren in Groot Klimmendaal inzien met de voorwaarden, het doel en adresgegevens.
Geschreven door Sandra van Swaemen- de Haas
met hulp van Veroni Steentjes
mei 2009