Johan kan weer fietsen!
Fietsen
Vanwege ernstige rugklachten lag Johan tot voor kort 23 uur per dag in bed. Met veel geduld en doorzettingsvermogen heeft Johan weer leren fietsen. Dit geeft hem steeds meer vrijheid terug en daarvan geniet hij met volle teugen.
Deze titel zou een poos geleden niet bij mij hebben gepast, maar gelukkig kan ik nu uit ervaring er wel over schrijven. Het zit namelijk zo: sinds de sneeuw van de straten is weggesmolten, fiets ik elke doordeweekse dag een rondje of ga ik per fiets naar de fysiotherapeut. Vanuit het bed de fiets op was niet zomaar gerealiseerd, daar ging een lange weg aan vooraf.
Vanwege heftige lage rugpijn, lag ik meer dan 23 uur per dag in bed. Sinds november 2007 train ik met de fysiotherapeut mijn kleine spieren in de onderrug. Het gevolg van jaren in bed liggen en het dragen van een rugband en korset, was dat die kleine rugspieren hun werk niet meer deden. Juist deze kleine rugspieren zorgen voor stabiliteit. De fysiotherapeut koos voor het trainen van deze specifieke spiergroep.
|
Mijn geduld en doorzettingsvermogen werden behoorlijk op de proef gesteld. Het eerste jaar boekte ik geen vooruitgang, terwijl het bezoeken van de praktijk van de fysiotherapeut behoorlijk belastend was. Dat werkte dus niet echt motiverend, maar ik bleef doorgaan met de behandeling en de dagelijkse oefeningen. De vertwijfeling sloeg soms wel toe, moet ik bekennen. Gelukkig ging ik na een jaar toch een beetje vooruit. Ik kon weer een beetje meer óp zijn. De belastbaarheid van de rug ging slechts met millimeters vooruit. De opbouw verliep nauwgezet volgens schema. Daar heb ik in het vorige Mobiel Magazine uitvoerig over geschreven. Uiteraard ging het ook regelmatig mis. Zo veroorzaakten vermoeidheid, een drukke decembermaand, slecht slapen, stress of een griepje regelmatig een terugval. |
 |
Toch ben ik steeds weer opgekrabbeld en heb ik de draad van vooruitgang opgepakt. De blokjes van ‘op zijn’ groeiden van drie maal 5 minuten naar ongeveer drie maal 45 minuten per dag nu. Ook het dagelijkse rondje wandelen is uitgebreid van 250 meter naar anderhalve kilometer. Helaas is de pijn hetzelfde gebleven als destijds, maar is de belastbaarheid van de rug fors toegenomen. Dus een verbeterde mobiliteit, toegenomen vrijheid, meer mogelijkheden en sociale contacten, kortom pure winst.
Tot zover de lange inleiding om te komen tot de verklaring van de titel. Sinds de zomer van vorig jaar, ben ik begonnen met het fietsen op de hometrainer bij de fysiotherapeut. Eerst één minuutje en zo langzaam opgebouwd naar vijf minuten. Vervolgens heb ik toegewerkt naar twee keer vijf minuten fietsen op de hometrainer. Zo boots ik namelijk de heen en terugweg naar de fysiotherapie na.
In januari werd mijn fiets, die ik al vier jaar niet meer had gebruikt, weer voor de dag gehaald. Op de weg fietsen is wel iets heel anders dan op een hometrainer, een stuk zwaarder ook. Dus begon ik met kleine rondjes door de wijk te fietsen. Nu ga ik tweemaal per week met de fiets naar de fysiotherapie. Het valt me op dat ik erg blij ben om op de fiets te zitten, want onderweg groet ik nagenoeg iedereen. Soms kijken mensen heel verrast op als ze mij zien fietsen. Dat levert leuke, spontane reacties op. Wel besluipt me het gevoel dat mensen eventueel denken van: ‘Hoe kan dat nou?’ Dat weerhoudt me natuurlijk niet om te fietsen. Ik ben al twee keer in een winkel geweest en ik heb voor het eerst met mijn zoon Jesper (7) een rondje gefietst.
|
Mijn fysiotherapeut gaf me het advies mee om op een kleine versnelling te fietsen. Het belang daarvan werd me al snel duidelijk: in rap tempo verzuren mijn benen. Met een kleine versnelling houd ik het wat langer vol. Het tempo is nog niet hoog en ik word dan ook door iedereen voorbij gefietst. Zo zat ik eens behoorlijk stuk op de fiets en werd ik voorbij gezoefd door een hoogbejaarde dame… Maar goed, ik fiets weer en vergroot zo mijn eigen wereldje. Dat laat ik me niet meer afpakken. |
.jpg) |
Ook worden er offers door ons gezin en mezelf gebracht. In het weekend is er nu nog weinig mogelijk. Het weekend staat namelijk in het teken van het herstel van de doordeweekse inspanningen. Hopelijk kan ik daar in de toekomst verandering in brengen. Offers zijn nodig om de belastbaarheid te vergroten, maar het is niet altijd even leuk om alleen thuis te moeten blijven. Voor mijn vrouw en kinderen is het evenmin leuk om meestal zonder mij ergens naar toe te gaan. Tot slot wil ik graag mijn vrouw en mijn vader bedanken voor het vervoer van en naar de fysiotherapie, ruim twee jaar lang.
Bron: Mobiel Magazine Nummer 1, jaargang 6 november/december 2010
Geschreven door Johan Fiddelaers
Geredigeerd door Evy
Geplaatst door Cindy Bles
April 2011