Denise, 'mijn huisartsheld gaat met pensioen'

'Mijn huisartsheld gaat met pensioen!'

In onderstaande column schrijft Denise Vanderbroeck (27), vrijwilligster van Stichting Intermobiel over wat haar bezighoudt. Ze woont in Sittard met haar hulphond Lola. Zij is geboren in een stuitligging waardoor ze haar rechterarm vrijwel niet meer kan gebruiken. Op haar 22e werd ook het Ehlers-Danlos syndroom gediagnosticeerd. Een hypermobiliteit ziekte die voor veel pijn en loopproblemen zorgt. Door veel training en begeleiding kan Denise nog steeds korte stukken lopen.

Op 11 jarige leeftijd verhuisde ik van een klein dorpje naar Sittard. Eén van de eerste dingen die ik moest doen, was op zoek gaan naar een nieuwe huisarts. Ik kwam toen bij Dr. Winters terecht. Ik had meteen een klik met hem, dus ik was erg blij. Het is niet zo eenvoudig, als je al zoveel artsen in je leven hebt ontmoet, om er één te vinden waar het meteen mee klikt. In het begin zag ik mijn huisarts alleen voor standaardproblemen, maar in mijn pubertijd ging ik erg achteruit. Ik wist niet meer wat ik ermee aan moest. Niemand had een idee wat er aan de hand was met mij. Het enige wat we wisten was dat ik een Erpse paralyse had. Daar konden deze problemen toch niet vandaan komen. Mijn huisarts deed er alles aan om het zo makkelijk mogelijk voor mij te maken. Toen wisten we natuurlijk niet wat ons later nog te wachten stond. In dagen vol verdriet en emotie kon ik bij hem terecht. Ook als ik goed nieuws had, was hij er voor me. Hij was de enige dokter die me door en door kende, iemand die me echt begreep. De laatste jaren bezoek ik hem ongeveer één keer per vier tot zes weken om bij te praten over de laatste stand van zaken. Dit gaat namelijk sneller dan wachten op het verslag van het ziekenhuis. Zo bekijken we welke wegen we het beste kunnen bewandelen. Hij luistert en adviseert, geeft me een schop onder mijn kont, als dat nodig is, en remt me ook af!

Mijn laatste bezoek leek niet anders dan de vorige bezoeken. Er ging een roddel door het stadje… Hij zou met pensioen gaan! Ik wilde het hem vragen, maar ik durfde niet. Ik gun hem van harte zijn rust en natuurlijk wist ik dat dit moment eens moest komen. Ik was al aan het huilen bij de gedachte alleen. Wat moest ik doen? Zou ik ooit nog een huisarts vinden, die er zo voor mij was als hij? Ik heb nooit geweten hoe dierbaar een huisarts kan zijn. Net op het moment dat ik weg wilde gaan zei hij; “Denise, je zult het misschien al weten, maar ik ga binnenkort met pensioen. Houd je daar rekening mee?” Ik zei; “Ja oké” en liep weg zonder iets te zeggen, want ik durfde niet! Ik zat huilend in de auto en reed eerst wat rondjes. Waarom zei ik nou niets?

Door deze ervaring heb ik geleerd dat je een hulpverlener, wie dan ook, moet bedanken voor alles. Vertel die persoon wat hij voor je betekent? Laat het niet voorbij gaan. Voor je het weet, gaat hij met pensioen. Ik ga hem zeker nog vertellen hoe dankbaar ik hem ben. En de volgende huisarts…. Dat zie ik wel als het zover is.

Bron: Mobiel Magazine Nummer 1, jaargang 6 november/december 2010
Geschreven door Denise Vanderbroeck
Geredigeerd door Veroni Steentjes 
Geplaatst door Monique van Dongen
Maart 2011