gedicht over het gemis van je hulphond

Stitch mijn hulphond is niet meer

en dat doet verdomde zeer.

Stitch mijn hulphond en grote vriend.
Je was wellicht meer dan verdiend.
En nu ben je dood,
het verlies is o zo groot.

 

Het is niet te bevatten.
Dit verlies is niet te omvatten.
Jij stond altijd voor me klaar.
Iedere dag meer dan acht jaar.

 

Ik heb in mijn borst echt hartpijn.
Dat dit gevoel er echt kan zijn.
Dit bestaan ken ik echt niet,
een echte uiting van immens verdriet.

 

Ik voel me stuurloos,
En gedachteloos.
Ik weet niet wat ik met de dag aan moet.
Wat ik ook doe niets voelt goed.

 

Nu voelt mijn huis
zelfs niet als mijn eigen thuis.
Ik mis je gesnurk en je trappelend geluid
Je knuffel en je poten op mijn huid.

 

Ik denk steeds dit is een droom.
Was het maar zo gewoon
Dat ik wakker word en jij er weer bent.
Ik ben zo aan jouw aanwezigheid gewend.

 

Maar als ik wakker word ben jij er helaas niet.
En dat doet ons drieën zoveel verdriet.
We weten dat dit beter voor jou is.
Maar dat zorgt niet voor minder gemis.

 

Dank voor jouw aanwezigheid in ons leven
Je hebt ons ontzettend veel liefde en plezier gegeven.

Toch zou ik alles opgeven,
voor jou weer in mijn leven.

Ik hoop dat Amor op je wacht.
Lieve Stitch rust zacht.
 

Veroni Steentjes
oktober 2018