bij ons thuis 3

Naar het bos door Barbara
Je plek in nemen door Jo-Ann
Nemen zoals het komt door Jo-Ann
Naar het zwembad door Jo-Ann
Te groot voor het stoeltje door Marjolijn

bij ons thuis 1
bij ons thuis 2
bij ons thuis 4

Naar het bos
Op een mooie zondagmiddag zijn we met zijn viertjes in het bos wezen wandelen. Was dat begin van het jaar nog niet te doen, nu wel. Weliswaar ging er 1 kruk mee voor het geval dat, maar dat mocht de pret niet drukken. Het zonnetje scheen voorzichtig door de bewolking heen en de kinderen vonden het prachtig in het bos. We hebben eikeltjes gezocht, gekleurde blaadjes geraapt en beukennootjes verzameld. Dat alles ging in hun eigen boterhamzakje en mee naar huis. Ook hebben we nog een lekker ijsje gehaald.
Ik heb super van die middag genoten. Ik heb gezien hoeveel plezier de kinderen hadden. Maar wat ik het fijnste vond was dat ik weer hand in hand met mijn man kon lopen. Iets wat al jaren niet meer kon, want met 2 krukken of een rolstoel is dat een beetje lastig. Wat voor een ander misschien normaal is en wellicht niet meer opvalt, is voor ons een stukje geluk met een gouden randje.
Barbara

Je plek innemen
Inmiddels zit de 1e schoolweek er hier al weer op. De kinderen hebben het goed naar hun zin op school en we zitten ook al weer aardig in het ritme. In de vakantie was er van regelmaat weinig sprake en elke dag liep wel anders. Toch vind ik, dat ik het er goed heb afgebracht. Natuurlijk had ik wel eens even een dag dat ik iets minder relaxt was, maar in het algemeen kon ik de dag nemen zoals die kwam. De eerste paar weken vlogen om en voor ik het wist had Gerrit vakantie. We zijn toen voor het eerst met zijn allen uit geweest en hebben het erg naar ons zin gehad. We zijn naar Sea Life in Scheveningen gegaan en daarna hebben we over de pier gelopen en een patatje gegeten.

De kinderen vonden Sea Life prachtig en renden er enthousiast rond om de opdrachten te maken. Mij werd het in eerste instantie even teveel. Al die mensen en kinderen die daar liepen, smalle paadjes en dan kom ik daar liggend in mijn stoel. Ik kreeg het er behoorlijk warm van en moest echt mijn best doen om me er overheen te zetten. Niet omdat ik me ervoor schaamde, dat ik liggend rondrijd. Nee, daar had ik maling aan Maar het idee dat ik zoveel ruimte in beslag nam en in de weg stond, terwijl het al zo krap was.

Dom natuurlijk, want nu ik dit stukje tik, denk ik aan wat de revalidatiearts afgelopen week nog tegen mij zei. Hij zei: ‘jij bent net zo belangrijk als een ander, neem je plek maar in’. Als ik dan terugkijk op mijn bezoekje aan Sea Life, deed ik dat dus totaal niet. Zwart-wit genomen deed ik eigenlijk zowel mezelf als mijn kinderen tekort. Als ik maar even het idee had dat ik in de weg stond reed ik gauw verder, al waren de kinderen nog aan het kijken. Maar nu besef ik me, dat ik niet alleen net zoveel recht als een andere ouder heb om met mijn kind naar iets te kijken. Maar dat mijn dochters, ook net zoveel rechten hebben als dat andere kind om samen met hun moeder te kijken. In Sea Life besefte ik dit niet, maar nu dringt het tot me door. Het is niet alleen voor mezelf belangrijk dat ik mijn plek durf in te nemen, maar ook voor mijn kinderen!!
Jo-Ann

pier
met Gerianne op de pier

vissen in SeaLife sealife
in Sea Life

zon

Nemen zoals het komt
Eindelijk is het zover de zomervakantie is hier nu echt begonnen. Lekker buiten spelen als het zo warm is, in plaats van in de schoolbanken gebogen zitten over reken of taalwerk. Voor de kinderen is dit natuurlijk wel erg lekker en ze waren er ook wel aan toe. Nu speelt het warme weer ook wel een grote rol, want met dit weer wil op tijd slapen ook niet echt. Ze liggen er laat in en spelen lang buiten. Eigenlijk te laat, want ze worden er ook niet altijd even vrolijk op. In het begin was ik altijd heel gefixeert. Zo van ze moeten op tijd in bed liggen, want anders rusten ze niet goed uit. Met als gevolg een hoop geklier boven en ik vrat me zelf natuurlijk ook op, want ik wilde dat ze gingen slapen.
Ik probeer het nu dan ook wat meer los te laten en ze maar wat te laten lopen. Scheelt een hoop energie en ik merk ook dat ze als ze dan op bed liggen, wel gelijk slapen. Ook halen ze de schade wel in, zo is Rebecca al een paar keer buiten op het ligbed in slaap gevallen. Maar dat neemt niet weg dat zulke dingen loslaten wel moeilijk blijven, want de valkuil is er toch steeds. Dan denk ik als het volgende week maar minder heet is zodat ze op tijd erin liggen en wat beter uitrusten. Maar het heeft natuurlijk geen enkele zin.

Nu had ik het over het loslaten met slapen, maar dan heb je ook nog de vakantie zelf. Want 6 weken de kinderen over de vloer is best pittig. Maar het is me gelukt om er van te voren nog niet teveel mee bezig te zijn en te denken ik zie het wel als het zover is. Met als gevolg dat ik nu redelijk relaxt de vakantie in ga en het ook zo kan nemen als het komt. Ik heb al wel door dat de tijd toch wel vliegt, want de 1e 2 weken hebben de kinderen genoeg te doen. Ik ga ook een paar dagen met ze bij mijn ouders logeren. In Gerrit zijn vakantie gaan we nog een weekje weg. Gerianne gaat voor het eerst op kamp. En ik wil proberen nu ik de elektrische rolstoel heb, dat we ook met zijn vieren naar een dierentuin of iets kunnen gaan. Genoeg te doen dus.

Misschien zullen de kinderen of ik soms niet te genieten zijn, zullen er wat mopperende woorden over en weer gaan. Maar als ik probeer zoveel mogelijk ontspannen en relaxt te zijn, zorg dat ik genoeg rust neem voor een activiteit en mijn energie op een positieve manier gebruik, dan komt het vast wel goed. Endan denk ik dat ik na 6 weken, moe maar wel heel voldaan op een heerlijke vakantie terug kan kijken. Of het me ook echt gelukt is om in de vakantie relaxt te blijven en dingen los te laten, vertel ik je over 6 weken.
Jo-Ann

Naar het zwembad
Wat kan het leven toch goed zijn. Buiten dat ik de kinderen regelmatig achter het behang zou willen plakken, zijn ze toch ook weer zo gauw blij te maken. Zo was ik zondag meegereden naar het zwembad, eventjes kijken hoe de kinderen zich vermaken in het water. Een verrassing voor Gerianne want die was al eerder gaan zwemmen. Al had ze beter kunnen wachten, want er was niet echt een bekende dus ze stond bij de ingang te wachten tot Rebecca en Gerrit kwamen. Toen Rebecca haar zag werd er hard geroepen, mama is ook mee en zo was iedereen gelijk op de hoogte. Bij de kassiëre werd het nog eventjes uit de doeken gedaan, maar ook waarom ze nu moest wachten. Want papa was er nog niet en mama kon het abonnement niet vinden, dus dan zat die bij papa in de tas. Niet dus.. Want de zwemtas doorgespit en geen abonnement van Rebecca te vinden. Ik dus weer mijn tasje doorgespit en wat denk je zat die daar toch in. Het is ook wel een echte actie a la Jo-Ann. Al kwam het mij stiekem ook wel goed uit, want ik wilde ook wel gelijk met Gerrit naar binnen, is toch iets minder eng zo’n eerste keer.

Toen de kinderen en Gerrit het water ingingen, heb ik eventjes rustig de tijd genomen om de omgeving in me op te nemen. We hadden een leuk plekje opgezocht zodat ik goed zicht had op de kinderen en kon kijken naar hun spel. Na een tijdje spelen in het water wilde ze hun kunsten ook even showen op de duikplank in het andere bad. Gerianne liet even zien dat ze ook van de 3 meter hoge duikplank durfde te springen, maar duiken van die hoogte is nog wel erg eng. Rebecca viel voor de zomer net buiten de boot met afzwemmen, maar dat zegt echt niets omdat het om de netheid van het zwemmen ging.
Maar wat is Rebecca een wildebras en zo watervrij als wat. Ze ging dus ook even van de duikplank, ik dacht nou die neemt een klein sprongentje op het einde van de plank. Niet dus, die rent met een vaart die plank over en springt zo met een bommetje dat water in. Het is dat ze er niet alleen heen mag, want anders zou ze blijven springen. Maar beetje in de gaten houden is wel belangrijk, met al die grote gasten die ook van de duikplanken springen. Ook in het andere bad heeft Rebecca nog even haar zwemkunsten laten zien en zo heb ik met eigen ogen gezien dat ze echt kan zwemmen. Het was leuk om zo met zijn allen even een klein uurtje weg te zijn. Het is zoiets simpels en ik deed niet eens mee, maar dat ik erbij was daar gaat het de kinderen om.
Gerianne zei al mam ik hoop dat je volgende week met de zwemvierdaagse ook een keer komt kijken. Ik kan het niet beloven, maar ik hou er wel rekening mee. En als het een beetje wil ga ik vast en zeker!!
Jo-Ann

Te groot voor het stoeltje
Tja, en dan is het zover…. Iris wordt te groot voor het stoeltje achterop de rolstoel. Nou, ik kan beter zeggen te zwaar. Iris was altijd veel te licht, wat voor mij wel makkelijk was, maar sinds in december haar amandelen eruit gehaald zijn eet ze als een bootwerker. Ze is 2,5 kilo aangekomen, zodat ze nu op een normaal gewicht zit.
Maar dat merk ik dus goed aan de besturing van de rolstoel. De voorwieltjes klepperen heel snel als ik op volle snelheid rijd en bij het oprijden van een heuveltje gaat de stoel op de achterwielen.
Ik moest dus een andere oplossing zoeken. Ze kan wel achterop staan maar dan heb ik echt geen zicht op haar dus dat doe ik liever niet. Naast me lopen was dus de andere optie want naast mij fietsen, daar vind ik haar met haar 3,5 jaar nog te klein voor. Wel zijn we dat druk aan het oefenen als we aan het kamperen zijn, op een kampeerterrein is dat makkelijk te doen.

Eerst thuis een goed gesprek met Iris. Verteld dat ze een beetje te groot wordt voor achter op de rolstoel en gevraagd of ze naar school (peuterspeelzaal) wil lopen. Natuurlijk vindt ze dat hartstikke stoer en staat ze te springen van plezier. Uitgelegd dat ze dan heel dicht bij mama moet blijven en nooit de straat op mag stappen voordat ik het zeg. Verder moet ze de hondenriem vasthouden die aan de rolstoel hangt, zo heb ik toch het gevoel er wat meer controle op te hebben. Zo gezegd zo gedaan. Iris luisterde echt heel goed en was heel trouw in het vasthouden van de riem. Zelfs binnen hield ze die vast.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel een beetje bekeken voelde. Soms moest Iris een stukje op de weg lopen, omdat de stoep niet begaanbaar was of omdat ik niet bij de stoep kon rijden. Niet de meest handige oplossing, maar ik vind het belangrijker dat ik haar kan zien en dat ze rechts naast me loopt dan dat ze op de stoep loopt.
Uiteindelijk ging het supergoed en ben ik erg trots op mijn kleine meid. Nu nog kijken wat we doen met langere afstanden, ik denk dat ik haar dan op schoot neem. En in de winkels kan ze nu natuurlijk ook overal bij dus er zijn nog uitdagingen genoeg.
Inmiddels heb ik wel geleerd om me geen zorgen te maken over de toekomst, als het echt zo ver is is er vaak heel snel een oplossing gevonden en simpeler dan je ooit gedacht had.
Marjolijn

< Terug