Yvonne over haar zelfgetrainde hulphond Luca
| In 2002 onderzochten mijn man en ik (Yvonne Ruiter, 41 jaar) de mogelijkheid voor de aanvraag van een hulphond, omdat mijn mogelijkheden minder werden en mijn man voor zijn werk veel van huis. Bij navraag kwam naar voren dat je zelf de hond 4 keer per dag moet uitlaten en dat de kinderen de hond niet mochten gaan zien als huishond om mee te spelen. Mijn kinderen waren nog jong en enthousiast over het krijgen van een hond in huis, dus aan die regel kon ik niet voldoen. We besloten zelf een hond te kopen en zelf op te laten leiden bij een plaatselijk hondenschool. |  |
Na wat zoekwerk op internet ontdekten we dat hulphond Nederland hondjes verkocht, omdat ze te weinig gastgezinnen hadden en omdat de hondjes te weinig punten hadden gescoord bij de puppytest. We zochten contact met Stichting Hulphond Nederland en op 2 juni 2002 hebben we Luca opgehaald bij een unit in Valthermond. Hij was toen 8 weken oud. Luca is een kruising tussen een Golden Retriever en een Labrador. Met 7 weken was Luca getest of hij geschikt was om een hulphond te worden. Omdat hij steeds liep te speuren met haar neus over de grond is Luca niet door de test gekomen.
|
Als snel bleek het een levendige, ondeugende, maar erg lieve hond te zijn. Ik ging samen met hem naar puppytraining en daarna nog twee trainingen voor gehoorzaamheid en gedrag. Van Stichting hulphond Nederland mochten we ook een keer een training bijwonen voor alle dingen die een hulphond moet kunnen en dat ging erg goed. Thuis zijn we daar mee door gegaan en Luca bleek reuze slim. Op de puppy reunie in Valtermond vonden ze Luca zo goed dat ze hem wel terug wilden, maar ja dat zat er natuurlijk niet in! Luca is mijn beste maatje en grootste vriend. We gaan veel samen de bossen in, dat vindt hij heerlijk. Ook vindt hij het geweldig om een ritje te maken met onze bus. Luca reist overal met ons naar toe. Zo is hij ook mee geweest naar Disneyland Parijs waar hij de show stal met zijn mickey-oren op. |
 |
|
Luca heeft een grote hobby en dat is eten. Als we er niet op alert zijn, dan scharrelt hij de hele dag door zijn kostje bij elkaar. Hij is het liefst de hele dag om me heen. Spelen met de bal of heerlijk samen wandelen. Dat doet hij heel erg graag. Als ik dagen op bed moet liggen, wijkt hij niet van mijn zijde. Hij helpt me met alles wat ik niet meer kan. Geschreven door Yvonne Ruiter |
 |