Evy over liggend vervoer

'Liggend vervoerd worden is pijnlijk. Daarom is het erg moeilijk om een goede manier van vervoer te bedenken en nog lastiger is het om het goed te regelen.' In onderstaand artikel lees je het verhaal van Evy, 50 jaar over liggend vervoer. Ze heeft zelf een auto-immuunziekte met chronische pijn waardoor ze al jaren bedlegerig is. Evy wil haar ervaringen met het liggend vervoer graag met ons delen. Het liggend vervoer wordt vanuit de WMO door de gemeente geregeld. Medisch Vanwege een auto-immuunziekte die de zenuwen aantast, heb ik (Evy) erg veel pijn 24 uur per dag, al negen jaar lang. Zodra er minimale rek op het ruggenmerg komt bijvoorbeeld: als ik iets rechter op in bed wil leggen of als ik mijn benen iets te ver optrek, wordt de pijn ondraaglijk en houdt het uren aan. Medicatie helpt amper tot niets. Gehobbel in een ligrolstoel of liggend in een auto vervoerd worden, bezorgt me vreselijk veel pijn. Dat houdt dagen na de reis nog aan. Daarom is het erg moeilijk om een goede manier van vervoer te bedenken en nog lastiger is het om het goed te regelen.

Grafische bijdrage van Leonie Palsma Copyright Stichting Intermobiel

Vervoer
Ik ben bedlegerig en maak gebruik van een ligrolstoel, een Permobil C500. Mij was verteld dat ik met deze rolstoel liggend vervoerd zou kunnen worden in een gewone taxibus. Later bleek echter dat dit niet mag. Je kunt namelijk niet met een driepuntsgordel vastgezet worden. Liggend kun je alleen een heupgordel dragen en als er dan een aanrijding plaatsvindt, schiet je naar voren, onder de gordel door en kun je in het slechtste geval onthoofd worden door de gordel. Voor veilig liggend vervoer moet er een aparte voorziening gemaakt worden bijvoorbeeld: een aparte stretcher waarop je kunt liggen, met daarnaast een ruimte waar je ligrolstoel kan staan. Door hobbelige wegen worden mijn klachten ernstig vergroot. Daarom is de gemeente bezig een oplossing te zoeken. Deze mogelijkheden zijn inmiddels onderzocht.

1) Een vergoeding geven aan een taxibedrijf, zodat zij een bus met luchtvering kunnen aanschaffen. De gemeente betaalt dan alleen de luchtvering en het bedrijf moet er dan voor zorgen dat de bus gereserveerd is voor mij, als ik hem nodig heb. Op deze manier kan de bus voor meerdere mensen ingezet worden. Ook betaalt de gemeente de aanpassingen in de bus, die nodig zijn om mij veilig liggend te vervoeren, in mijn geval een brancard. De proefrit die ik kreeg, werd door mij negatief ervaren door het geschommel van de bus, waardoor ik erg veel pijn kreeg.

2) Een luchtgeveerde leasebus van Welzorg. De gemeente betaalt dan een maandelijks bedrag (ongeveer €800,--) aan leasekosten. Ik zou de bus dan altijd tot mijn beschikking hebben. Een andere optie was om te zoeken naar een andere gehandicapte in de gemeente, die ook individueel vervoer nodig had zodat we er dan met zijn tweeën gebruik van konden maken. Dit was een aangepaste bus, waar mijn ligrolstoel in paste en ik kon daar op een goed matras naast liggen. Ik had niet goed ingeschat dat juist door de luchtvering, de bus erg wiebelde, waardoor ik toch weer erg veel pijn had. Dat bracht ons bij de derde optie.

3) Een gewone auto met een brancard met daarachter een aanhangwagen voor de ligrolstoel. Firma Bronts uit Grave heeft ambulances en ook ‘gewone’ auto’s voor repatriëringdoeleinden. Deze proefrit viel weer tegen vanwege de stugge vering, maar het wiebelde niet zoals in de bus. Dus ik herstelde iets sneller dan bij de vorige proefritten. In afwachting van een traagschuim matras, zal er een nieuwe proefrit gepland worden.

Voorlopige voorziening Omdat het lang duurt, voordat alles is geregeld, werd er als voorlopige voorziening door de gemeente ingezet door, een bedrijf uit Apeldoorn; firma Robbers. Zij hebben een goede ambulance met daarachter een aanhangwagen voor de ligrolstoel of het bed. Ik kreeg eerst een proefrit, waarbij ik een luchtbed op de brancard legde, en enkele dagen later ben ik voor het eerst sinds jaren aan huis gekluisterd te zijn, naar een woonboulevard geweest. Omdat ik ging verhuizen, kon ik zelf mijn spulletjes uitkiezen. Het was een hele onderneming, maar het was wel de moeite waard. Ze deden erg hun best om alles tot in de puntjes te regelen. Het was een geslaagde dag. Natuurlijk moest ik ‘boeten’ met veel pijn, maar ik had het er graag voor over. Als definitieve voorziening is dit overigens ongeschikt vanwege de afstand; ze moeten eerst anderhalf uur rijden, voordat ze bij mij zijn. Jammer genoeg zijn er niet meer van dit soort bedrijven, die zich speciaal richten op liggend vervoer. Geschreven door Evy Geredigeerd door Veroni Steentjes Grafische bijdrages van Leonie Palsma februari 2011

Grafische bijdrage van Leonie Palsma Copyright Stichting Intermobiel